Güllere Vurgunum

Ölüm... Kulağa çok soğuk gelen bir kelime, değil mi? Soğuk geliyor,ruha ürperti veriyor.  Çünkü; İnsanoğlu her ne kadar fanî olduğunu bilse de ölümü uzak görür, kendini hiç ölmeyecek zanneder. Ölüm denince aklına hep başkaları gelir, kendisine hiç yakıştırmaz. Bediüzzaman Hazretleri bu zannı " tevehhüm-ü ebediyyet" olarak adlandırmıştır. Bir de "tul-i emel" denilen uzun emel sahibi olma, belki de erişemeyeceği istikbale ait planlar yapma durumu var. Bu iki kavram da Müslümanı en fazla yanıltan ve gaflete düşmesine sebep olan vartalardır. Dünyada ebedî kalacak gibi yaşayan, ileriye dönük hayaller kuran, mal-mülk edinme gayreti ile gecesini gündüzüne katan,hesap gününe hazırlık noktasında ihmalkâr ve yetersiz olan insanoğlu için ölüm korkunçtur. Böyle düşününce elbette nefsin hoşuna gitmez. Ölüm kelimesinin insana soğuk gelmesinin sebebi işte bu tevehhüm-ü ebediyyet ve tul-i emeldir. Çünkü ölüm ehl-i gaflet için hayallerin yıkılması, planların suya düşmesi, meftun ve ...

Bir binayı ayakta tutan kolonlardır. Kolon ne kadar sağlamsa bina da o kadar sağlam ve uzun ömürlü olur. Tıpkı bunun gibi toplumu ayakta tutan da sahip okunan manevi dinamikler ve değerlerdir. Bu değerlerden biri de "rikkat-i cinsiye" denilen "kendi cinsinden olana yani başta insan olmak üzere tüm canlılara " merhamet etmektir. Merhamet yardımlaşma ve dayanışmayı getirir. Hayat, birilerinin empoze ettiği gibi "mücadele değil muavenettir". Neden böyle bir giriş yaptım? İki gün önce minibüse çok yaşlı, eli bastonlu bir hanım bindi. Adımlarını zor atıyordu. Güçlükle şoföre ücretini uzattı ve bir yere tutunarak ayakta yolculuk etmeye başladı. Arkada boş koltuklar vardı.Gidip oturmadı. Farkettim ki mesafe ona uzak geldiği için olduğu yerde kalmayı tercih etmişti.O kadarcık mesafeyi yürümeyi göze alamıyor,hareket halindeki minibüste dengesini sağlayamayıp düşeceğinden korkuyordu.Ona en yakın ön koltukta oturuyordum.Yer vermek için işaret ettim. "Gelemem...