Hayatımızın en güzel çağı: Çocukluk
Hayat yolculuğumuzda ruhumuzda iz bırakan insanlar unutulmaz. Zaman zaman küçük bir çağrışımla onları yeniden hatırlarız. Ölene kadar bu böyle sürüp gider. Daha önceki bir yazımda bahsettiğim mahallenin "Koltukçu amcası" Nizamettin amca yine hatırıma geldi. İlkokul çağımızda koltuk döşemesi yaptığı küçük dükkanındaki güzel günlere gittim. Mahallenin çocukları olarak o dükkanda çok vakit geçirirdik. Dikiş makinesini kullanmaya çalışır, koltukçu amcanın eski pikabına her hafta birimiz sevdiğimiz bir plak alır, takar dinlerdik. Dükkanın altını üstüne getirirdik. Koltukçu amca son derece nazik,tatlı dilli, görgülü, yumuşak huylu bir Istanbul beyefendisiydi. Çocukları çok severdi, çok hoşgörülü davranırdı. Bizim jenerasyon şimdiki çocuklar gibi maddî imkânlara sahip değildi. Her şeyimiz kısıtlıydı. Çeşit çeşit kıyafetler giyinemezdik, türlü türlü yemeklerimiz olmazdı. Şimdikiler gibi fast food, abur cubur hiç bilmezdik Annemizin yaptığı üzümlü kek, peynirli yufka böreği en lüks yi...