Güllere Vurgunum

  Hatıralar... İnsanı geçmişe bağlayan kopmaz, eskimez  bağ...  İnsan zihni, yaş ilerledikçe içinde bulunduğu zamandan çok geçmişle meşgul oluyor. Çocukluktan başlıyor, hazır güne kadar ne yaşamış, ne hissetmişse aklı fikri sürekli onlarla doluyor. Bazen yargılama, bazen pişmanlık, bazen esef, bazen sevinç, bazen üzüntü vb.. birçok duygu ve düşünce seli içinde boğuluyor.  Hırçın bir denizde dalgalarla boğuşan küçük bir sandal gibi geçmişle şimdiki zaman arasında gel-gitler yaşıyor. Kimi zaman "keşke, kimi zaman" iyi ki" diyor.  Eskileri hatırladıkça yüzüne kâh bir gülümseme, kâh bir keder yayılıyor ,gözleri buğulanıyor,derinden bir "ah" çekiyor.  Aynalara baktıkça yüzünde sayısız yaşanmışlıkları gizleyen çizgileri görmek, bedeninin yavaş yavaş çöküşüne şahitlik etmek içini burkuyor.  Bir zamanlar yaşadığı evleri, komşuluk yaptığı insanları, randevusuz çat kapı gidip gelmeleri, o samimiyet, sıcaklık, doğallık ve sadeliği hasretle anıyor.  Sonra akr...

Söz vermek ve verdiği sözü tutmak çok önemli bir konudur. Öyle ki kişinin karakterinin ve güvenilirliğinin bir mikyası olarak kabul edilmiştir. Efendimiz Aleyhissalâtü Vesselam bir hadis-i şerifinde münafıkların özelliklerini sayarken "verdiği sözü tutmayan"ları da dahil etmiştir. Hakikaten dehşet verici bir durum Neden mi dehşet verici? Toplumda çok yaygın olduğu ve pek çok insan üzerinde böyle büyük bir vebal taşıdığı için.Onca insanın münafıklık sıfatlarından birini bile taşıması korkunç bir şey.   Birine, her hangi bir konuda(yapacağım, vereceğim, geleceğim gibi ) söz veriyorsunuz. Sonra da cayıyorsunuz. Bunun için geçerli sebepleriniz olabilir,şartlar gereği yerine getirememiş olabilirsiniz. Fakat bu durumda geçerli ve önemli bir mazeret bildirmek ve özür dileyip gönül almayı bilmek gerekir. Eğer sözünüzü tutmanıza mani ciddi bir sebep yoksa, ufak tefek sebeplerden dolayı sözünüzden dönmüşseniz işte sıkıntı orada başlıyor. Hadis-i şerifte bahsedilen grubuna giriyorsunuz....

“Artık onların ecelleri geldiği zaman ne bir, an ertelenir, ne öne alınır.”  Nahl Suresi  Ayet 61 Bu ibret verici ve ikaz edici ayet-i kerime, insanoğlunun başına tokmak vurur gibi kaçışı olmayan sonu yani ölüm hakikatini hatırlatıyor. "Ey gafil insan ölüm var, kendine gel,sen dünyada ebedi değilsin, sana verilen bu hayat bir gün bitecek, toprağın altına gireceksin, orada başlayan hesap Sur borusu ile yeniden diriltilip mahşer meydanında toplanma, amel defterlerinin açılması, mizan terazisi ve Sırat köprüsündeki meşakkatli yolculukla devam edecek. Ta ki akıbet cennet ya da cehennem olana kadar. Sen bu dünyaya hayvanlar gibi başıboş,canının istediği gibi kuralsız, hudutsuz, yiyip içip eğlenmek zevk, sefa içinde yaşamak için gelmedin. Seni yaratan, bir amaçla seni buraya gönderdi. Sana sınırlar çizdi. Nasıl yaşamanı, neleri yapmanı, neleri yapmamanı istediğini (marziyyatını) gönderdiği kitaplar ve peygamberlerle bildirdi. Belli bir müddet dünyada kalıp, çeşitli imtihanlara tâbi ...