Güllere Vurgunum

İnsan bir yaştan sonra geçmişte yaşamaya başlıyor. Yarım asrı devirenler bu duyguyu iyi bilir. Zihin sürekli kimi acı, kimi tatlı hatıralarla  işgal altındadır. Ben de son günlerde geçmişe biraz fazla takıldım galiba. Özellikle ortaokul yıllarıma gidiyor aklım. Eğitim hayatımın en güzel,en zevkli yılları Beyoğlu Kız ortaokulu'nda geçmişti. Okulumuz Kız okuluyken karma yapılmış, ilk sene erkek çocukları ile birlikte okumuştuk.Sonra yine aslına döndürülmüş, ikinci sınıfa sadece kızlar olarak devam etmiştik. Sınıfımız çok muzip, neşeli, eğlenceli kızlardan oluşuyordu.Kimi şarkı söyler, oynar, kimi filozof edasıyla konuşur, kimi ağır abla takılırdı.Kimi dergilere çocuk hikayeleri yazar(bunlardan biri de bendim. Hayatım boyunca yazar olmak istedim, kader müsaade etmedi), kimi iyi dikiş diker, kiminin de yazısı mükemmeldi. Teneffüsler gırgır şamata içinde geçerdi. İstisnasız her teneffüs nadide sesiyle bir yandan konser verirken bir yandan da göbek atan bir Figen'imiz vardı. Ki nev-i...

Ortaokulda çok sevdiğim bir arkadaşım vardı.Kardeşten yakındık. Aramızda büyük bir muhabbet vardı Nevin'le. Okulda her anımız birlikte geçerdi. Yapışık ikiz gibiydik.  Sonra biz oturduğumuz yerden taşındık.Okulum da değişince ayrı düştük. Yıllarca mektuplaştık. Ben yazmayı çok seven bir genç kızdım, çok da vefalıydım (vefa yönünden değişen bir durum yok, halâ aynıyım). Nevin'e destân gibi mektuplar yazardım. O yazmakta biraz tembeldi, canı isterse karşılık verirdi.Ama biliyordum ki bu tavrı tamamen üşengeçliktendi.Onun için kızmaz, gücenmez, yazmaya devam ederdim.Arada ziyarete de giderdim. Biz Sarıyer'de oturuyorduk ,Nevin'ler Taksim-Beyoğlu'nda oturuyordu.O Atatürk lisesine başlamıştı, ben Sarıyer Kız Meslek lisesine. Zaman zaman okulu kırıp Nevin'in okuluna gidiyordum onu görmeye. Bu süreçte Nevin'in çok sevdiği babası Avni amcanın gencecik yaşta vefat ettiğini duydum. Bir kaç yıl sonra gördüğüm annesini tanımakta güçlük çektim. Kadıncağız kocasının kaybı...