EŞİM AHMET ÜNAL'A İTHAFEN

Gene aklıma düştün,

Sanki hiç çıkıyormuşsun gibi.
Hâlâ inanamıyorum gittiğine,
Kendi kendime soruyorum bazen;
Gerçekten "O şimdi yok mu,
Gerçekten kara toprağın altında mı?" diye 
Elinde kitabın, yanında çayın,
Şu koltukta oturuşun,
Hep gülümseyen, sevimli yüzünle,
Koridorda yürüyüşün daha dün gibi.
Evin her köşesine sinen varlığın,
Bütün odalarda, hatta mutfakta hatıraların..
Yapamadım, biliyor musun yârim?
Sensiz o ev hep acı verdi bana.
Şimdi senden hiçbir eser olmayan,
Yeni bir evde yaşıyorum.
Ha eser yok derken, elinden düşmeyen,
İman Hakikatleri  hariç.
Senden sonra, sana ait  bir onlar kaldı benimle..
En kıymetli hatıra...
Bir de oturduğun şu koltuk..
Orada rahat olduğunu biliyorum.
Bu benim için büyük teselli.
Ama sen yoksun ya, benim için hiçbir şey yok.
Meğer koca dünyayı
Senin varlığın dolduruyormuş.
Sen gittin, dünya bitti,
Mutluluk bitti, sevinç bitti, 
Bomboş, ıssız bir çölde kaldım adeta.
Bakma sen bana, orada rahat ol yârim! 
Ben alıştım böyle,
Biraz melankolik, biraz eksik, biraz kimsesiz.
Kabrin pür nur olsun.

Hüsniye Ünal