İNSANLAR DA DEĞİŞİR, MEVSİMLER GİBİ...

   İnsan yaş aldıkça zevkleri, alışkanlıkları, ruh hali de değişiyor. Mesela eskiden sevdiği yemek artık lezzetli gelmiyor, limonu çok severken ekşisi fazla gelmeye başlıyor, bayıla bayıla yediği tatlıyı yiyemez oluyor. Bunun gibi eskiden güldüğü şeyler artık komik gelmiyor. Daha duygusal daha sulu göz oluyor. Bir durgunluk, bir sükunet çöküyor üstüne. Gittikçe sessizleşiyor, gürültüden kaçıyor. 

    Tahammülü azalıyor.  Mesela şahsım adına söyleyecek olursam, çok sabırlı olmama rağmen aşırı konuşan insanlara tahammülüm yok; görüşmemeyi, telefonla dahi muhatap olmamayı tercih ediyorum. Ruhum sıkılıyor çünkü, dayanamıyorum.

    Günümüz insanının en büyük problemlerinden biri çok konuşması, muhatabını dinlememesi. Vara yoğa aşırı konuşan kişileri gördükçe insan, suskunluğa bürünüyor. Sessiz sakin bir hayatı, az ve öz konuşmayı tercih edenler için, geveze insanlar ciddi bir sorun. Hem de çok ciddi.

    Nazik, düzgün, güzel, kaliteli ve az konuşan, daha çok dinleyen, muhatabını önemseyen insanlar hem toplumsal hem bireysel olarak muteber, aranan kişiler statüsünde yer alıyor. Fazla konuşan, hızlı hızlı, yüksek ses tonuyla konuşan ve karşısındakine konuşma fırsatı vermeyenler çok itici görünüyor. 

    Az konuşmak daha az hata yapmak, daha az üzülmek, yorulmak, daha çok sevilmek, sayılmak ve rağbet edilmek demek. Ayrıca az ve yerli yerinde, sakin ve yavaş bir tonda konuşmak ruhi kemalatın da alameti. Efendimiz Aleyhisselam'ın buyurduğu "susmak huyların efendisidir" tavsiyesi ne kadar kıymetli... Herkes bu hadisi şerifi hayat düsturu edinmeli.. Daha az insanla görüşmeli, daha çok kitap okumalı, daha az başkalarının ne yaptığıyla ilgilenmeli, daha çok "ben, dünyam ve ahiretim için faydalı ne yapabilirim"e bakmalı.. 

    Az konuşalım, çok dinleyelim, başkalarını bırakıp kendi hayatımıza bakalım.. 

Hüsniye Ünal