YARATILANI SEVERİM YARATANDAN ÖTÜRÜ

-



Pir-i fani, ağzından zikir düşmeyen nur yüzlü ihtiyarları seviyorum.

Ömrünü İslam'a adamış, muttakileri seviyorum. Dünyayı yeni yeni keşfetmeye başlayan, kirli duyguları, hasedi, riyayı, kötülüğü henüz tanımamış gençleri seviyorum. Hatta çok fazla seviyorum. O kadar temizler ki!

Melek kadar günahsız, masum çocukları seviyorum. Allah'ın çok tatlı küçük kulları.

Ah o  yumuk yumuk elleri, ipek teniyle, gözlerinde cennet görünen, mis kokulu bebekler yok mu! İşte onlara aşığım.

Allah'ın dilsiz mahlukları hayvanları seviyorum.

Özellikle kediler. Hele bir de yavruysalar.. Daha bir seviyorum.

Ağaçları, çiçekleri, denizi, toprağı, yaprağı,üzerimizde tavan gibi asılı duran, kandillerle (güneş, ay, yıldızlar) süslenmiş gökyüzünü seviyorum.

Denizdeki martıları, minicik serçeleri, dallarda şakıyan kuşları seviyorum.

Ormanı, dağları, tepeleri, yeşil olan herşeyi seviyorum. Huzur veriyorlar.

Sessiz, sakin yaylaları, akarsuları, çimenleri seviyorum. 

Kısacası Yaradan hesabına bütün yaratılmışları seviyorum. Çünkü her birinin üstünde O'nun mührü var, nasıl sevilmez ki! 

Sevmediğim tek şey kötülük ve kötü insanlar.

Onlar da iyilerin kıymeti bilinsin diye varlar.

Tıpkı, güzel bir bahçedeki şekilsiz taşlar gibi.

Zira her bir güzelliğin değeri zıddıyla bilinir. 


Hüsniye Ünal

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

HATİCE NİLGÜN TOSUN

-
Resim
كُلُّ نَفْسٍ ذَٓائِقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ اِلَيْنَا تُرْجَعُونَ "Her can ölümü tadacaktır. Sonra bize döndürüleceksiniz."  Ankebût sûresi- 69. âyet Âyet-i Kerîme'de belirtildiği gibi vaktini,yerini, şeklini bilemediğimiz ölüm, bir gün hepimizin kapısını çalacak. Mühim olan ölmek değil, Huzur-u Rahman'a imanla, kulluk görevlerini (mümkün mertebe) yapma gayretiyle gidebilmek... "Gayret" diyorum. Çünkü ; peygamberler hariç kimse  - sürekli mücadele etmek zorunda olduğu şeytan ve nefs-i emmare varken -  kulluk görevlerini yüzde yüz yerine getirmeye muvaffak olamaz. Bundan dolayı Müslümanı kurtaracak olan ameli değil, Cenab-ı Hakk'ın rahmetidir. Her şeye rağmen Müslüman dünyaya gönderilişindeki ilahî maksadı bilmek,ömür sermayesini ona uygun harcamaya çalışmak mecburiyetindedir. Hergün sayısız insan doğuyor ve ölüyor. Sürekli bir sirkülasyon var. Aziz üstadın tabiriyle her vakit birileri, silah altına alınan nefer gibi büyük bir talimgâh olan bu dünyaya geliyor...
Devamı

NEVİN

-
Resim
Ortaokulda çok sevdiğim bir arkadaşım vardı.Kardeşten yakındık. Aramızda büyük bir muhabbet vardı Nevin'le. Okulda her anımız birlikte geçerdi. Yapışık ikiz gibiydik.  Sonra biz oturduğumuz yerden taşındık.Okulum da değişince ayrı düştük. Yıllarca mektuplaştık. Ben yazmayı çok seven bir genç kızdım, çok da vefalıydım (vefa yönünden değişen bir durum yok, halâ aynıyım). Nevin'e destân gibi mektuplar yazardım. O yazmakta biraz tembeldi, canı isterse karşılık verirdi.Ama biliyordum ki bu tavrı tamamen üşengeçliktendi.Onun için kızmaz, gücenmez, yazmaya devam ederdim.Arada ziyarete de giderdim. Biz Sarıyer'de oturuyorduk ,Nevin'ler Taksim-Beyoğlu'nda oturuyordu.O Atatürk lisesine başlamıştı, ben Sarıyer Kız Meslek lisesine. Zaman zaman okulu kırıp Nevin'in okuluna gidiyordum onu görmeye. Bu süreçte Nevin'in çok sevdiği babası Avni amcanın gencecik yaşta vefat ettiğini duydum. Bir kaç yıl sonra gördüğüm annesini tanımakta güçlük çektim. Kadıncağız kocasının kaybı...
Devamı

DÜNYA SÜRGÜNÜNDE YALNIZ BİR ADAM : NİZAMETTİN AMCA

-
Resim
Evim işlek bir caddeye bakıyor. Dört yolun birleştiği gayet hareketli, renkli bir caddeye... Cam kenarında oturup akan trafiği, oradan oraya koşuşturan insanları seyretmek hoşuma gidiyor. Böyle dışarıyı seyrettiğim günlerden birinde dikkatimi çeken bir şey oldu. Elinde baston, yaşlı bir kadın duraktaki bankta oturuyordu.Otobüs beklemediği belliydi.Çok uzun süre orada kaldı. Sonraki günlerde de sık sık,hatta neredeyse her gün onu orada gördüm. Saatlerce öylece oturuyor, durağa gelenlerle konuşuyordu. Sonradan öğrendim ki yalnız olduğu için birilerini görmek,birileri ile konuşmak için oraya geliyormuş. Kadıncağızın hali, zaten fasılasız hüzün dolu kalbime çok dokundu.Onun yalnızlığını yüreğimin derinliklerinde hissettim. Bu durum beni aldı tâ çocukluğuma götürdü. İlk ve ortaokul yıllarında oturduğumuz Cihangir'de koltuk döşeme işiyle geçimini sağlayan yaşlı bir amcamız vardı. Nizamettin amca... Bizim hemen karşımızdaki apartmanın en alt katındaki dükkânında çalışır, dükkanın üstünde...
Devamı