VEFA'YA GÜZEL BİR ÖRNEK:İRLANDA

İrlanda'da sokak röportajı yapan bir delikanlıyla, yaşlı bir kadın arasında şöyle bir konuşma geçiyor :

_ Osmanlı'yı  biliyor musunuz?

_ Evet. Ama çok az. Siz Türk müsünüz?

_Evet Türk'üm.

_Tanıştığıma memnun oldum. Siz bize yardım etmiştiniz.

(İrlanda tarihinde ''Büyük Açlık'' olarak bilinen 1845-1851 yılları arasındaki süreçte Osmanlı Sultanı Abdülmecid tarafından felaketzedelere  İstanbul' daki İngiliz Elçiliği aracılığıyla 1000 Osmanlı lirası nakdî yardımla birlikte , üç ilâ beş gemiden   oluşan bir de gıda yardımı yapılmıştır)

Kadın çok duygulanıyor, gözleri doluyor, sesi titriyor. Yanında muhtemelen torunu olan Down sendromlu gence dönüp röportaj yapan kişinin "Türk" olduğunu söylüyor. Torunun gösterdiği sevgiden anlaşılıyor ki, ona daha önce Türkler anlatılmış.

_Benim adım Brain, diyor.

Röportajı yapan genç de

_ Ben de Yasin, diye kendini tanıtıyor. Kucaklaşıyorlar.

_Biz artık arkadaşız, diyorlar.

O kadar duygu dolu bir sahneydi ki ister istemez insanın gözleri yaşarıyor.

Hem torunu olmaktan daima gurur duyduğum Osmanlı'ya olan büyük muhabbetim daha çok arttı, hem de bu aziz ve asil Türk milletinin bir ferdi olmaktan dolayı bir kat daha mutlu oldum, kendimi şanslı hissettim. 

Düşünebiliyor musunuz? 

Binlerce kilometre uzaktaki dinimizin, kültürümüzün, bütün değerlerimizin farklı olduğu bir millet, yaklaşık 178 yıl önce ceddim Osmanlı'nın yaptığı yardımı unutmuyor, hâlâ minnet  ve muhabbet duyuyor, nesilden nesile aktararak canlı tutuyor. Takdire şayan bir vefa, bir kadirşinaslık örneği.

Tevafuken karşıma çıkan video dün yazdığım yazıya bir tetimme oldu.

Hüsniye Ünal