ÖZÜR DİLEMEK SANATTIR

-

 

Özür dilemeyi, teşekkür etmeyi bilmeyenden, haksızlığı görüp sessiz kalandan, değersiz, önemsiz hissettirenden, derdini sevincinipaylaşmayandan uzak durmak lazım.

 Güler yüz (samimiyse) tevazu, merhamet, vicdanlı olmanın işaretidir. Yüzünde hiç gülümseme olmayan ya kibirlidir, ya agresif yapıda geçimsiz insandır. Dertli olmak başka bir şey. Onunla karıştırmayalım.Her dediğinizi onaylayan, kendine ait fikri olmayan insan güvenilir değildir. Dost sizde hata gördüğünde ikaz eden, düzeltmeye çalışan, yol gösterendir.

Hakiki dostun en büyük özelliği, İslam ahlakını (güvenirlik, dürüstlük, müsamaha, tatlı dil, güler yüz, iman) kendisinde yerleştirmiş, onu gördüğünüzde size Allah'ı hatırlatandır.

Hüsniye Ünal


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

HATİCE NİLGÜN TOSUN

-
Resim
كُلُّ نَفْسٍ ذَٓائِقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ اِلَيْنَا تُرْجَعُونَ "Her can ölümü tadacaktır. Sonra bize döndürüleceksiniz."  Ankebût sûresi- 69. âyet Âyet-i Kerîme'de belirtildiği gibi vaktini,yerini, şeklini bilemediğimiz ölüm, bir gün hepimizin kapısını çalacak. Mühim olan ölmek değil, Huzur-u Rahman'a imanla, kulluk görevlerini (mümkün mertebe) yapma gayretiyle gidebilmek... "Gayret" diyorum. Çünkü ; peygamberler hariç kimse  - sürekli mücadele etmek zorunda olduğu şeytan ve nefs-i emmare varken -  kulluk görevlerini yüzde yüz yerine getirmeye muvaffak olamaz. Bundan dolayı Müslümanı kurtaracak olan ameli değil, Cenab-ı Hakk'ın rahmetidir. Her şeye rağmen Müslüman dünyaya gönderilişindeki ilahî maksadı bilmek,ömür sermayesini ona uygun harcamaya çalışmak mecburiyetindedir. Hergün sayısız insan doğuyor ve ölüyor. Sürekli bir sirkülasyon var. Aziz üstadın tabiriyle her vakit birileri, silah altına alınan nefer gibi büyük bir talimgâh olan bu dünyaya geliyor...
Devamı

NEVİN

-
Resim
Ortaokulda çok sevdiğim bir arkadaşım vardı.Kardeşten yakındık. Aramızda büyük bir muhabbet vardı Nevin'le. Okulda her anımız birlikte geçerdi. Yapışık ikiz gibiydik.  Sonra biz oturduğumuz yerden taşındık.Okulum da değişince ayrı düştük. Yıllarca mektuplaştık. Ben yazmayı çok seven bir genç kızdım, çok da vefalıydım (vefa yönünden değişen bir durum yok, halâ aynıyım). Nevin'e destân gibi mektuplar yazardım. O yazmakta biraz tembeldi, canı isterse karşılık verirdi.Ama biliyordum ki bu tavrı tamamen üşengeçliktendi.Onun için kızmaz, gücenmez, yazmaya devam ederdim.Arada ziyarete de giderdim. Biz Sarıyer'de oturuyorduk ,Nevin'ler Taksim-Beyoğlu'nda oturuyordu.O Atatürk lisesine başlamıştı, ben Sarıyer Kız Meslek lisesine. Zaman zaman okulu kırıp Nevin'in okuluna gidiyordum onu görmeye. Bu süreçte Nevin'in çok sevdiği babası Avni amcanın gencecik yaşta vefat ettiğini duydum. Bir kaç yıl sonra gördüğüm annesini tanımakta güçlük çektim. Kadıncağız kocasının kaybı...
Devamı

BİR LİSE HATIRASI

-
Resim
Liseye başladığım sene Trabzon'dan İstanbul'a yeni taşınmış, bizim okula gelmiş bir kız vardı. Sevgi.  Sevgi ile aynı sınıftaydık.  Sınıfımız, Giyim ve Çocuk Gelişimi ve Eğitimi alanında iki branşta eğitim-öğretim gören, otuz sekiz öğrenciden oluşuyordu. Sınıfça branş derslerinde ayrılıyor, genel kültür derslerinde biraraya geliyorduk. Bu arada okulumuzdan da kısaca bahsetmek isterim. Önceden rahibe okulu olan, üç katlı, pencereleri cumbalı, küçük, gıcırdayan tahta merdivenleri ile eski bir yapıydı. Şimdiki okulların aksine sıcak bir havası vardı. Karşısında da kapısını hiç bir gün açık görmediğimiz, gizemli bulduğumuz bir İtalyan kilisesi vardı. İkamet ettiğimiz Boğaza nâzır semtte bir tane camii, iki tane kilise bulunuyordu (merakımızdan o kiliselerden birine gizlice girmiştik. Yanmış mumlarla, çok kasvetli, ürkütücü bir havası vardı) . Bu da, İstanbul'un en güzel yerlerini azınlıkların işgal ettiğinin kanıtıydı.  Konumuza dönecek olursak ; Sevgi'nin annesi mütedeyyin...
Devamı